Ο Δημήτρης Λιαντίνης ανέβηκε τον Ταΰγετο 14 φορές μέχρι να βρει το σημείο που θα άφηνε την τελευταία του πνοή το 1998. Η αυτοκτονία του καθηγητή είναι η πιο περίεργη που κλήθηκαν ποτέ να ερευνήσουν οι αστυνομικοί ρεπόρτερ. Ο ίδιος είχε κάνει πολλές αναφορές στα βιβλία του προγενέστερα.
Μία από αυτές είναι στη σελίδα 235 του βιβλίου «Έξυπνον Ενύπνιον»: «Εάν ο θάνατος ενσκήπτει σαν γεγονός βίαιο και τραχύ (factum brutum) και αποσβολώνει την ανθρώπινη εμπειρία, τούτο δεν οφείλεται στη φύση του θανάτου, αλλά στη στάση του ανθρώπου. Δεν είναι βάναυσος ο θάνατος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται ο άνθρωπος τη ζωή είναι αδέξιος και σκαιός…».
Οι Προγενέστερες Αναφορές στο Σχέδιο του
Αρκετά χρόνια πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ο Λιαντίνης προετοίμαζε τον τρόπο με τον οποίο θα συμβεί το τέλος του. Μέσα από μαρτυρίες κοντινών του και τη δημοσιογραφική έρευνα προκύπτει ότι ο καθηγητής ανησυχούσε κυρίως για το πώς θα συμβεί, πού και πότε. Ήθελε να επιλέξει ο ίδιος την ώρα και τον τρόπο του τέλους του.
«Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα – βήμα ολόκληρη τη ζωή μου», έγραψε στην επιστολή του προς την κόρη του, Διοτιμία, πριν χαθεί για πάντα.
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο ίδιος φοβήθηκε τις τελευταίες του στιγμές στον Ταΰγετο, στα 2240 μέτρα υψόμετρο. Μπορούμε όμως να πούμε με βεβαιότητα ότι έγραψε τον επίλογο της ζωής του με τον δικό του τρόπο και δεν υποχώρησε.
«Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη, δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου», αναφέρει στο βιβλίο του «Γκέμμα».
Τα Πειστήρια που Άφησε Πίσω του
Το σημειωματάριό του βρέθηκε μετά την εξαφάνισή του, μαζί με άλλα πειστήρια της πράξης του, τα οποία άφησε σε σημεία εύκολα να βρεθούν.
Πάνω στο γραφείο του άφησε το γράμμα προς την κόρη του και δίπλα ένα ανοιχτό βιβλίο που έδειχνε μια αναπαράσταση της γυναίκας του Καίσαρα, που είχε δει όνειρο ότι εκείνος πέθαινε.
Στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του άφησε το «Η ζωή εν τάφω» του Στρατή Μυριβήλη. Στο τέλος του βιβλίου είχε σημειώσει: «Αύριο είναι η μεγάλη μέρα» και δίπλα την ημερομηνία 31/5/1998.
Στο τραπέζι άφησε το ρολόι, τον αναπτήρα του, τα προσωπικά του αντικείμενα και οδηγίες για τα λεφτά και τους λογαριασμούς του.
Το Τελευταίο Ταξίδι
Την επόμενη μέρα έφυγε από το σπίτι του για τη Σπάρτη, όπου άφησε το αυτοκίνητό του και πήρε ταξί για το καταφύγιο στον Ταΰγετο. Ενημέρωσε τον ταξιτζή να μην τον περιμένει να επιστρέψει, όπως είχε γίνει τις προηγούμενες φορές που τον είχε αφήσει εκεί. Το μεσημέρι, κατά τις 2, άρχισε να ανεβαίνει το μονοπάτι για τον Προφήτη Ηλία στην κορυφή του βουνού.
Μετά από εκεί κανείς ποτέ δεν τον είδε νεκρό ή ζωντανό.
Ο Επίλογος ενός Διορατικού Αυτόχειρα
Η εύκολη προσέγγιση είναι να θεωρήσει κανείς ότι ο Λιαντίνης προχώρησε σε μια ανώφελη θυσία. Το δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς, μέσα από μελέτη, το τελευταίο μήνυμα ενός ανθρώπου που ακόμα και δύο χρόνια μετά τον χαμό του αναγνωρίζεται συλλογικά ως ο πιο διορατικός αυτόχειρας.
