Ηταν πανέμορφες κοπέλες, γεμάτες καλοσύνη, ευγένεια και πάνω από όλα καρδιά γεμάτη αγάπη. Όλο το χωριό τις θαύμαζε και όλοι μιλούσαν για την ομορφιά και την νοικοκυροσύνη τους. Έλεγαν χαρακτηριστικά: «Είναι καλές και άξιες κοπέλες, όμορφες και προκομμένες».
Είχαν βέβαια και μια πολύ όμορφη οικογένεια, υποδειγματική, δεμένη, αξιοπρεπή, με αγωγή κοινωνική και θρησκευτική. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν, να χαρούν… Ένα αποτρόπαιο έγκλημα που όσα χρόνια και αν περάσουν, θα πονάει το ίδιο.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει νους που να μπορεί να συλλάβει πώς μπορεί να ανεχτεί η ιστορία της ανθρωπότητας ένα τέτοιο έγκλημα όπως αυτό αλλά και όλα όσα συνέβησαν στην Κύπρο το 1974.
14 Αυγούστου 1974…
Αρχίζει η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής Η περιοχή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη – Τραχωνίου Κυθρέας, δέχεται βομβαρδισμούς από την τουρκική πολεμική αεροπορία και από ισχυρές δυνάμεις στρατού και μεγάλου αριθμού αρμάτων μάχης. Λίγο πριν από το μεσημέρι…
Τα τουρκικά στρατεύματα διέσπασαν τις αμυντικές γραμμές της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Μιας Μηλιάς και κινήθηκαν προς την περιοχή Τραχωνίου Κυθρέας. Οι κάτοικοι του Τραχωνίου όταν πληροφορήθηκαν ότι τα τουρκικά στρατεύματα κινούνταν προς το χωριό τους άρχισαν να το εγκαταλείπουν και κατευθύνθηκαν προς το Παλαίκυθρο και τη Λευκωσία.
Η 46χρονη Ελένη Κυριάκου Θεμιστοκλέους μαζί με τις κόρες της και τον εγγονό της, την αδελφή της, τον γαμπρό και το γιό τους, αλλά και αρκετούς συγγενείς και συγχωριανούς, έτρεξαν μέσα από τους αγρούς για να γλυτώσουν.
Από τα πυρά των τουρκικών στρατευμάτων τραυματίστηκε ο άντρας της αδελφής της Ελένης. Αμέσως, η σύζυγος και ο γιος του, αλλά και η Ελένη με τις τέσσερις κόρες της έτρεξαν προς βοήθεια του.
Η Αγγελική κρατούσε στην αγκαλιά της το βρέφος της, τον Ανδρέα. Ακούστηκαν πυροβολισμοί… Έκτοτε η Ελένη, η Μάρω, η Θεμιστούλα, η Σούλλα, η Αγγελική και ο Ανδρέας όπως και οι υπόλοιποι, οι οποίοι παρέμειναν στο σημείο τραυματισμού του συγγενή τους, δεν έδωσαν σημεία ζωής.
Μετά από 41 χρόνια…
Τα οστά των αγνοουμένων βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Τραχώνι Κυθρέας και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. Η Ελένη και οι κόρες της: Μάρω (19 ετών), Θεμιστούλα (21 ετών), Σούλλα (11 ετών), Αγγελική (25 ετών) και ο 6 μηνών γιός της Ανδρέας, η αδελφή της, ο γαμπρός της και ο 13χρονος γιός τους, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι που ήταν μαζί τους, δεν κατάφεραν να γλυτώνουν από τα πυρά των τουρκικών στρατευμάτων.
«Μια εικόνα που και ο ίδιος ο Θεός βλέποντάς την θα δάκρυζε…»
Νεκρός ο μόλις 6 μηνών Ανδρέας Κυριάκου με την πιπίλα στο στόμα στην αγκαλιά της 25χρονης μάνας του Αγγελικής. Δίπλα η 46χρονη γιαγιά του Ελένη με το κλειδί του σπιτιού στο χέρι και γύρω τα άψυχα κορμιά των παιδιών και συγγενών της. «Οι περισσότεροι βρέθηκαν με σφαίρα στο κεφάλι ενώ το μωράκι με σφαίρα στο ποδαράκι» αναφέρουν διάφορες εφημερίδες της εποχής.
Η πιπίλα του μικρού Ανδρέα
Το τέλος της τραγωδίας γράφτηκε στις 10 Οκτωβρίου το 2015. Η μητέρα και τα πέντε παιδιά κηδεύτηκαν από τον ιερό ναό Της Του Θεού Σοφίας στο Στρόβολο.
« Η οικογένεια κηδεύτηκε σε μια ατμόσφαιρα όπου επικρατούσε η θλίψη αλλά και η απορία του “γιατί”. Γιατί να δολοφονηθούν με αυτό τον άνανδρο τρόπο γυναίκες, παιδιά και βρέφος;» αναφέρουν συγγενείς και φίλοι της οικογένειας.
Ο κοινοτάρχης του Τραχωνίου Κυθρέας, κύριος Χαράλαμπος Αθανασίου, αναφέρει στο ANT1LIVE.com: «Ήταν τόσο όμορφες που πίστευα ότι τις παντρεύτηκαν και όχι ότι τις σκότωσαν… Αυτό πίστευα όλα αυτά τα χρόνια…
Ήταν μια από τις πιο ήσυχες και αγαπημένες οικογένειες του χωριού. Τους αγαπούσαμε και τους θαυμάζαμε όλοι. Προκομμένοι και καλοί άνθρωποι. Πώς να μπορέσει να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους… Ήταν ένα αποτρόπαιο έγκλημα.
Όσα βιώσαμε το 1974 θα πονάνε μέχρι να πεθάνουμε, πληγές που δεν θα σταματήσουν ποτέ να αιμορραγούν. Ας είναι το σημερινό ένα μνημόσυνο προς όλους τους συγχωριανούς και συμπατριώτες μας που σκότωσαν οι Τούρκοι το 1974.
πηγη ant1live.com
