Είμαι εδώ μπαμπά. Στο γραφείο. Απο την στιγμή που με ενημέρωσαν ότι έφυγες. Ιδρώνω… ζαλίζομαι, ξεϊδρώνω, γράφω, σκέφτομαι. Απο τη μία λέω μέσα μου… είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και πως η ζωή συνεχίζεται και απο την άλλη ένας μεγάλος συναισθηματικός φραγμός αναμνήσεων και εικόνων με γονατίζει. Αυτός με κάνει να μην μπορώ να καταπιώ. Έχω ένα βάρος στον λαιμό μου. Σα να πνίγομαι… σκεπτόμενος πώς κάποιος ξερίζωσε την ρίζα μου.
Έχω τόσα πολλά να γράψω για σένα. Αλλά θα μείνω στα ουσιαστικά. Αυτά που με διαμόρφωσαν. Στην κληρονομιά σου.
Ήσουν άρχοντας. Κοτσονάτος. Σκληρός. Μαχητής. Ήσουν ο μπαμπάς μου. Αυτός που κάθε φορά που σε χρειάστηκα ήσουν εκεί. Από τα παιδικά…τα εφηβικά…τα φοιτητικά μου χρόνια, ώς “τα τώρα”. Ως επαγγελματίας Δημοσιογράφος.
Μέχρι τα τελευταία χρόνια που οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ήμουν εγώ εκεί όποτε το ζητούσες. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι η ζωή. Αλλά ήσουν τόσο εγωιστής και περήφανος που δεν δεχόσουν πολλά πολλά. Αντιθέτως έδινες… απλόχερα ότι είχες. Και ας μην είχες μετά για καφέ και τσιγάρα.
Έδινες και αγάπη. Πολύ αγάπη. Στα τελευταία σου. Κάτι που παλιότερα δυσκολευόσουν να μοιραστείς. Όμως ακόμη και τότε είχες τον τρόπο σου να την δείχνεις.
Μετά απο 37 ημέρες στην ΜΕΘ του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, μας άφησες. Αιτία θανάτου; Ενδονοσοκομειακή λοίμωξη. Ένα τόσο δα μικρόβιο μπήκε στο αίμα σου και σε σκότωσε.
Αλλά πες μου ρε ΤΕΟ… από εκεί ψηλά που μας βλέπεις με αυτές τις μεγάλες πράσινες ματάρες σου. Αυτές που έκλεισαν για πάντα στις 02.17 σήμερα το ξημέρωμα.
Γιατί ρε πατέρα;
Γιατί δεν τον κέρδισες τον θάνατο; Εσύ που μου έλεγες ότι δεν τον φοβάσαι;
Γιατί παραδόθηκες; Εσύ που έδωσες μάχη πάνω από έναν μήνα στην ΜΕΘ;
Γιατί έκανες μέχρι και τους γιατρούς που σε έσωσαν απο το ανεύρυσμα να κλάψουν για το φευγιό σου;
Γιατί με “καλείς” αύριο στην Κηδεία σου και όχι στο μπαλκόνι, να ψήσεις και μετά να πάρεις την εγγονή σου να περπατήσετε μαζί και να χαθείτε με τις ώρες;
Το μόνο που με κάνει να νιώθω καλύτερα μέσα στην μαυρίλα της απώλειας και στο σκληρό φάσμα του θανάτου είναι πώς ξέρω πώς ήσουν περήφανος για τα παιδιά σου. Και για μένα – τον πρωτότοκο τσόγλανο, όπως με αποκαλούσες – και για τον Βαγγέλη τον μικρότερο, αλλά και για τον Δημήτρη που “τρέχεις” πλέον με ανυπομονησία και ανοιχτά χέρια να τον συναντήσεις και να τον αγκαλιάσεις εκεί ψηλά.
Γιατί θα ξαναβρεθούμε όλοι κάποια στιγμή…
Θεόδωρος Γουμενίδης. Γεννήθηκε στις 5-6-1945 και απεβίωσε στις 29-9-2021. Ήταν ένας υπέροχος μπαμπάς και ένας καταπληκτικός Παππούς.
Αντίο μπαμπά σε περίπτωση που με κάποιο τρόπο με διαβάσεις… γιατί μπορεί να ήρθα να σε δω αλλά δεν πρόλαβα να σου πώ…πόσο σε αγαπώ… και θα σε αγαπώ.nassosblog.gr
