“Πόσες φορές δεν στάθηκα μπροστά στην εικόνα Της,
στο καντήλι της
και δεν είχα τίποτε απολύτως να της πω.
Κενό,
τίποτα,
όλος,
μάτια,
όλος δάκρυα…
Λέξη δεν έβγαινε από τα ξεραμένα χείλη μου.
Λέξη από τα ταραγμένο μου μυαλό. Είναι τότε που ο πόνος σε κλειδώνει,
που σε παγώνει στον πιο βαρύ χειμώνα της καρδιάς σου.
Σιωπή,
βλέμμα κενό,
καρδιά παραλυμένη.
Όταν πονάς δεν μιλάς,
σιωπάς και είναι τόσο δυνατές οι κραυγές σου που δεν ακούγονται. Έχω δει χείλη να πάλλονται δίχως να μιλάνε. Φωνές να βραχνιάζουν δίχως να λένε λέξη.
Όλος ο άνθρωπος γίνεται μάτια,
όλο το σώμα μια κραυγή,
μια φωνή δίχως ήχο.
Σιωπή,
σώμα σε στάση προσευχής,
σε κατάσταση αναμονής…
Πόσες φορές προσευχήθηκα σε αυτή την απόλυτη σιωπή.
Σε αυτά τα κρύα πατώματα της μοναξιάς,
σε νύχτες που έμοιαζαν αξημέρωτες.
Μόνη παρέα το εικόνισμα της Παναγίας,
μια αγκαλιά,
ένα χάδι Μάνας,
μια ζεστή αγκαλιά
και ένας ήχος στο αυτί
«σσσσσσς, όλα θα πάνε καλά…….».
Αυτή είναι η Παναγία,
που ακούει τις προσευχές των σιωπηλών,
που ενώ δεν μιλάς ξέρει τι λες,
που δίχως να εξηγείς
ξέρει τι νιώθεις και σε καταλαβαίνει.
Σε αυτή την μάνα της σιωπής προσευχήθηκα και σήμερα,
προσευχηθήκαμε όλοι,
ακόμη και αυτοί που δεν πήγαν εκκλησία.
Άκουσε τις σιωπές μας,
ένιωσε τα πένθη και τις απώλειες μας.
Τις θλίψεις και τα άγχη μας,
τους φόβους και πανικούς μας,
τις ματαιώσεις και απογοητεύσεις μας.
Και να είστε για ένα σίγουροι,
όσο οι άνθρωποι θα σας σταυρώνουν,
ο Θεός θα σας ανασταίνει.
Όσο οι άνθρωποι θα σας πληγώνουν,
ο Χριστός θα σας συντροφεύει.
Όσο οι άνθρωποι θα ματαιώνουν τα όνειρα σας,
η Παναγία θα γίνεται η πλατυτέρα της καρδιάς σας,
που μέσα στο πλάτεμα της αγκαλιάς Της
θα χωράμε όλοι,
προδότες και προδομένοι…”
Της Ισιδώρας Μοναχής.
