«Η ανεξάρτητη μουσική σκηνή, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης αλλά και, της χώρας θα ήταν πολύ πιο φτωχή χωρίς τον Μπάμπη Αργυρίου», γράφει ο Τάσος Βαφειάδης σημειώνοντας πως ο Μπάμπης Αργυρίου, πέθανε από επιπλοκές κορωνοϊού, ένας κορωνοϊός που επιβάρυνε κι άλλο την ήδη επιβαρυμένη υγεία του.
Ο Μπάμπης Αργυρίου ήταν δημοσιογράφος μουσικής, μουσικοκριτικός, εκδότης, παραγωγός και συγγραφέας.
Ο Μπάμπης Αργυρίου ξεμυαλίστηκε πολύ νωρίς από τη μουσική και συμπέρανε πως ήρθε στον κόσμο για να προσηλυτίζει κι άλλους στη λατρεία της. Όμως του άρεσε να κλείνει κάπου κάπου το κασετόφωνο και να σκαρώνει ιστορίες. Όταν μεγάλωσε, άρχισε να γράφει την άποψή του για δίσκους και όταν παραμεγάλωσε, έγραψε δυο μυθιστορήματα. Οι τίτλοι τους: «Έχω όλους τους δίσκους τους» (2013) και «Προτιμώ τα παλιά τους» (2015). Στο «Άλμπουμ διασκευών»
η μουσική προσπαθεί να κρυφτεί –και συχνά τα καταφέρνει– παρότι οι ιστορίες έχουν ως πηγή έμπνευσης βιογραφίες, χαρακτηριστικά και στίχους ροκ μουσικών. Ο Μπάμπης Αργυρίου ήταν ο δημιουργός των: Ράδιο Free (1980-87), Rollin Under fanzine (1985-91), Lazy Dog Records (1985-2005), MiC Books (από το 2013) και συνδημιουργός του MiC.gr (από το 2000).
Βασικό κείμενο αυτήν την ώρα στο mic.gr είναι ένα κείμενο αποχαιρετισμού (από βιβλίο του Μπάμπη, πιθανότατα) που φαίνεται σαν να το έχει γράψει ο ίδιος, ειδικά για την περίσταση.
«Πόσα χρόνια τον ήξερες»; «Εγώ ήμουν στη μετακόμιση του 89». «Εγώ έχω όλους τους Γδούπους». «Εγώ έγραφα στο περιοδικό που είχε κάποτε στο δίκτυο». «Απ’ αυτόν έμαθα τον Ish Marquez». «Κάπως κλειστός τύπος, δεν τον πλησίαζες εύκολα». «Είχε πολλή οργή μέσα του, τον χαλούσαν πολλά πράγματα». «Πολύ καλός άνθρωπος, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά»…
Επειδή δεν ανακάλυψα κανένα εμβόλιο που σώζει ζωές, δεν συνέθεσα καμιά «Περιμπανού», δεν έγραψα το «Πόλεμος και ειρήνη» (ούτε το διάβασα είναι η αλήθεια), δεν ανακάλυψα κάτι επαναστατικό όπως το φερμουάρ ή το καζανάκι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, οι μόνοι που έχουν λόγο να με θυμούνται είναι οι κοντινοί μου.
Και στις κοντινότερες των κοντινών αποστέλλω το παρακάτω μπουκέτο στίχων μήπως και υγρανθεί η παρειά τους.
«For the days when we smiled, and the hours that ran wild, with the magic of our eyes and the silence of our words. And sometimes I wonder, just for a while. Will you remember me?»
(Συγκινούμαι κι εγώ αλλά εδώ που ήρθα δεν υπάρχουν δάκρυα).typosthes.gr
