Αργυρώ Ζιάμπα για το KOZANILIFE.GR
Η Βαρβάρα είναι μόλις 7 ετών από την Κοζάνη και η αγάπη της για την Αστυνομία είναι έκδηλη ήδη από το μικρό της ηλικίας της.
Η επιθυμία της να γνωρίσει από κοντά τους Αστυνομικούς της Κοζάνης, έγινε πραγματικότητα το Σάββατο 30 Δεκεμβρίου, στον κυκλικό κόμβο Κοζάνης – Κρόκου, όπου βρέθηκε με τον πατέρα της εκεί, για τα τελευταία ψώνια των ημερών .
Οι Αστυνομικοί της Τροχαίας Κοζάνης, παρόλο το δύσκολο έργο τους λόγω των ημερών, υποδέχτηκαν θερμά την μικρή Βαρβάρα, της εξήγησαν πόσο όμορφο αλλά και ταυτόχρονα δύσκολο είναι το έργο τους και έδωσαν μια μελλοντική υπόσχεση: “Θα κάνουμε μαζί υπηρεσία” , είπε στην μικρή 7χρονη ο Αστυνομικός που βρισκόταν εν ώρα υπηρεσίας .
Το συγκεκριμένο θέαμα ήταν ότι πιο όμορφο στο κλίμα των ημερών, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά , ότι η Αστυνομία, βρίσκεται πάντα δίπλα στα παιδιά .
Το KOZANILIFE.GR, βρέθηκε στο σημείο και αποθανάτισε την όμορφη αυτή στιγμή .
Πόσο δίκιο είχες γιαγιά μου; Μου λείπεις! Μ’ ακούς;
“Αχ, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι! Είναι το πανί παιδί μου τέτοιο!”, συνήθιζες να λες γιαγιά μου. “Μην περιμένεις να αλλάξει ο άλλος, στο τέλος μόνο εσύ θα αλλάξεις παιδί μου!”, συνέχιζες την κουβέντα σου. “Θα σε έχει αλλάξει η υπομονή και η επιμονή σου, όσα μαζεύεις μέσα σου, οι πίκρες, οι προσμονές…
Θα βρεθείς κουρασμένη, κάπου εκεί στο τέλος. Θα κουραστείς, μα πάνω από όλα εσύ θα βγεις διαφορετική. Και διες τζάνι μ’, θα έρθουν μέρες που θα δεις τα πάνω κάτω στον κόσμο σου, τότε τζιέρι μ’ θα αλλάξεις, και μόνο τότε. Θα γενείς πιο δυνατή, πιο έξυπνη, πιο ευγενική! Φώναξε, κλάψε, μετά όμως ίσιωσε το κορμί σου και συνέχισε καλύτερη. Κάνε όνειρα παιδί μου και όμορφες σκέψεις, μη μιζεριάζεις ποτέ!”.
Πόσο δίκιο είχες γιαγιάκα μου! Πόσες φορές σκέφτηκα τα λόγια σου, που τότε δεν μπορούσα να καταλάβω! Γιατί γιαγιά μου, να μην είσαι κοντά μου τώρα να στα πω;
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος γιαγιά! Όση αγάπη και αν του δώσεις, όση καλοσύνη, θα ζητάει κι άλλο κι άλλο… ένα διψασμένο θηρίο που δεν ξεδιψά ποτέ! Και εγώ γιαγιά, δεν στέρεψα ποτέ από αγάπη! Δεν θα μπορούσα άλλωστε! Εσύ μας είχες δώσει τόση! Τόση που φτάνει για όλο τον κόσμο! Εσύ μας έμαθες να την μοιράζουμε και αυτή να πολλαπλασιάζεται γιαγιά μου!
“Τζιέρι μου, ότι δίνεις παίρνεις σ αυτή τη ζωή. Μοίρασε καλοσύνη και θα γυρίσει πίσω διπλή. Κι αν δεν γυρίσει, δεν πειράζει γιαβρί μ’! Ένας μπαχτσές να είναι τα λόγια σου, να μοσχοβολούν!
Αν δεν έχεις καλή κουβέντα να πεις, να μην ανοίγεις το στόμα σου!” μου έλεγες. “Είσαι μικρή και ζευζέκα τώρα, αλλά εμένα διές και να θυμάσαι όταν μεγαλώσεις…”. Και συνέχιζες να τυλίγεις τα ντολμαδάκια σου, γιατί όλες οι συζητήσεις μας ήταν γύρω από το τραπέζι της κουζίνας.
Αχ γιαγιά μου, μου έχουν λείψει αυτές οι μυρωδιές! Αχ γιαγιά μου, πόση αξία τα λόγια σου! Γιαγιά! Δες με γιαγιάκα μου! Κουράστηκα, πόνεσα, άλλα δεν άλλαξα! Δεν θα αφήσω κανέναν να με αλλάξει!
Όπως δεν άλλαξες και εσύ, εσύ που είδες και έζησες τόσο πόνο! Θα φυλάω τις κουβέντες σου, σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό, όπως έκανα μέχρι τώρα νενέκα μου! Και αυτό θα μάθω και στα παιδιά μου γιαγιά!
To «protienimerosi.eu» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
