Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που η 15χρονη τότε Μυρτώ, δέχτηκε φρικτή επίθεση στην Πάρο όπου βρισκόταν για διακοπές μαζί με την μητέρα της.
Ήταν 22 Ιουλίου 2012 όταν η έφηβη τότε Μυρτώ βγήκε για μια βόλτα μόνη της, με την μητέρα της να την βρίσκει ώρες μετά άγρια χτυπημένη με πέτρες και κακοποιημένη, πεταμένη σε βράχια.
Η υπόθεση είχε σοκάρει το πανελλήνιο με τον δράστη να ισχυρίζεται στο δικαστήριο πως αρχικά της επιτέθηκε για να της κλέψει το κινητό.
Όλα αυτά τα χρόνια, η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, δεν έχει φύγει στιγμή από το πλευρό της κόρης της και καθημερινά δίνει της δική της μάχη.
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 12 ετών από τη μέρα της άγριας επίθεσης η κ. Κοτρώτσου έγραψε το εξής μήνυμα στο facebook:
12 χρονια απο τοτε….
12 χρόνια και ακόμη δεν συνήθισα την νέα σου εικονα…
12 χρονια που μου λείπουν τα ζουζουνίσματα σου, η φωνή σου, η ενεργητικότητα σου.
Κάθε χρόνος που περνάει βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου, γιατί απομακρύνομαι απο την υλοποίηση του θαύματος που κρατάει την ελπιδα μου ζωντανή. Σαν μια φλόγα που στην αρχή φουντώνει, αλλά όσο περνάει η ώρα αρχίζει να χαμηλώνει, μεχρι να σβήσει.
Απ την άλλη πλευρά, κάθε χρόνος είναι ακόμη 365 μέρες που είμαι μαζί σου, που βλέπω το χαμογελο σου, που νοιωθω την ανάσα σου, την ζεστασιά σου… και αυτό είναι ευτυχια! γιατί μου έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία!
Μα αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ απ όλα είναι ότι ο χρόνος περνάει χωρίς εσυ να τον ζεις όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου… και ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια που δεν τα έζησες …
Και στο τέλος θα μιλάω για την ζωη που δεν έζησες….
Γι αυτό θέλω να κάνω για σένα οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει μια γεύση ζωής. Θα σε πηγαίνω όπου μπορω να βλέπεις τι κάνουν ολοι οι άλλοι ανθρωποι, να γεύεσαι εςτω μια μικρή μικρή γωνία απο το πιάτο της ζωής, και ας μην συμμετέχεις οπως θα έπρεπε στα 27 σου χρονια, και ας σκίζεται η καρδιά μου που κοιτάς απο μακριά την ζωη των συνομιλητών σου, ενώ εσυ εισαι καθηλωμένη
σε ενα αναπηρικο ΚΑΡΟΤΣΙ, χωρις να μπορεις να τρέξεις να χαρείς να μιλήσεις, ενώ εγω εκείνη την ώρα σκέφτομαι: άραγε τι νοιωθει τωρα? Υποφέρει?Χαίρεται που εςτω βλέπει?και συνάμα να ακούω : <μπράβο για το κουράγιο σας>!
Δεν εχω παραπανω κουράγιο απο κανενα!το μεςα μου κανείς δεν το ξέρει, αλλα θέλω να σου δίνω χαρά, ελπιδα δυναμη, γι αυτο προσπαθώ!και θα προσπαθώ <Οσο μπορώ και όσο αντέχω>!
Ίσως πάλι όλο αυτό να είναι ένας ευσεβής πόθος, αφού η ζωη είναι τόσο περίπλοκη και τόσο πολύπλοκη και φεύγει τόσο γρήγορα!»
