«Όταν ήμουν παιδί, ποτέ δεν διδάχτηκα τη σημασία της εκπαίδευσης, πόσο μάλλον να χρησιμοποιώ ένα επίθετο.
Ζούσα σε εποχές που μύριζαν απελπισία. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις ήταν παίζοντας επαγγελματικό ποδόσφαιρο ή πουλώντας ναρκωτικά.» Ποτέ δεν βλέπαμε το σχολείο σαν το εισιτήριο για το μέλλον. Δεν μας ένοιαζε το μάθημα. Ήμουνα στο μάθημα αλλά δεν ήμουν εκεί για να μάθω να διαβάζω, ούτε να μιλάω και με εκνεύριζε πολύ που δεν μπορούσα να εκφράσω αυτά που είχα μέσα μου.
Ήμουν σε ένα τμήμα γεμάτο με μαθητές με μαθησιακά προβλήματα αλλά δεν ήμουν καλύτερος από αυτούς. Όταν ερχόταν η ώρα μου να διαβάσω κρυβόμουν και είχα τάση για εμετό. Συνέχεια έκλαιγα, αλλά τα δάκρυά μου ήταν εσωτερικά. Ήμουν 13 και ήδη μισούσα αυτό που ήμουν.
Είχα ένα δάσκαλο αγγλικών που ήταν κομμάτι του εφιάλτη μου και τον έλεγαν Mr. Creech. Ήξερε. Ήξερε πως δεν ξέρω να διαβάζω και το έβλεπε απαραίτητο να αποκαλύψει το μυστικό μου. Μου έλεγε: «Anthony, γιατί δεν διαβάζεις την επόμενη παράγραφο;» Δεν ήξερα καν τι ήταν παράγραφος. Προσπαθούσα να διαβάσω ότι ήταν μπροστά μου. Αλλά μάταια, αφού με το που έβγαινε η φωνή μου άκουγα γέλια.
Δεν με τράβαγε η παιδεία. Για 5 χρόνια πάλευα με τους φόβους μου και προσπαθούσα να τους γκρεμίσω έναν έναν. Μισούσα το διάβασμα γιατί ήξερα ότι δεν μπορούσα να τα καταφέρω.
Ήταν ένας φαύλος κύκλος που έπρεπε να σπάσω. Πώς είχε δημιουργηθεί; Ήταν το σχολείο και οι δάσκαλοι που δεν με ενθάρρυναν, αλλά ήταν και οι γονείς μου που ποτέ δεν μου είπαν να συγκεντρωθώ εκεί. Ήμουν και εγώ όμως που τα είχα παρατήσει.
Ήμουν 41 όταν είχα πάει στο Τέξας να επισκεφτώ φίλους και συγγενείς. Γυρνώντας από το αεροδρόμιο, ο κολλητός μου μου πρότεινε να πιούμε ένα ποτό σε ένα κοντινό μπαρ. Κάτσαμε στη μπάρα και είδα κάποιον στο δωμάτιο που ήξερα. Ήταν ο κύριος Creech και προσπαθούσε να παραγγείλει. Πήγα γρήγορα προς το μέρος του και έπιασα το πορτοφόλι μου για να τον κεράσω.
«Σε ξέρω;» ρώτησε. «Ναι, με ξέρετε,» απάντησα. “Το όνομά μου είναι Anthony Hamilton και ήμουν μαθητής σας.”Το βλέμμα στο πρόσωπό του μου έδειχνε ότι είχε θυμηθεί το παιδί που κάποτε κορόιδευε. «Πολύ χαίρομαι που σας βλέπω,» του είπα. «Και Mr. Creech έχω πολύ καλά νέα. Έχω μάθει να διαβάζω. Αλλά έχει και συνέχεια. Έχω γίνει συγγραφέας και δίνω ομιλίες.. »
Του είπα ότι ήθελα να μου κάνει μια χάρη: «Την επόμενη φορά που θα έρθει κάποιος Anthony Hamilton στην τάξη σου, σε παρακαλώ μάθε του να διαβάζει.»
Οι ειδικοί λένε πως αυτό που είχα έχει και όνομα: δυσλεξία. Αλλά σίγουρα δεν είχα όρεξη για μάθηση. Από τότε όμως έχει αλλάξει πολύ η ζωή μου. Πλέον πεινάω για ρήματα και επίθετα, συνώνυμα και παραγράφους. Γράφω για να γίνω ο συγγραφέας της ζωής μου!
Εάν δεν ήταν ο Πατέρας μου στους Ουρανούς, δεν θα μπορούσα να εκφραστώ. Και γράφω για να δώσω. Γράφω για τον μαθητή που θα διαβάσει το βιβλίο μου, για τον καθηγητή που θα το διδάξει και για όσους βρουν νόημα στις λέξεις που χρησιμοποιώ.
