Η δικη μου ιστορια με το παιδι αρχιζει 10 χρονια πριν αποκτησω την κορη μου. Αν και με τον αντρα μου ημασταν πολλα χρονια μαζι, δεν το αποφασιζαμε για παιδι, δεν το ειχαμε παρει ποτε στα σοβαρα.
Ξαφνικα στα 33 μου βρεθηκα με αιμορραγια στο κεφαλι απο ενα προβλημα που ειχα εκ γενετης και που δεν γνωριζα. Χειρουργηθηκα, εμεινα εντατικη σε καταστολη και τελικα ξεπεραστηκε ενω οι 8 στους 10 που παθαινουν κατι τετοιο, πεθαινουν!
Μετα απο αυτη την περιπετεια υγειας αρχισα να βλεπω τα παντα με αλλο ματι και φυσικα το θεμα του παιδιου, αλλα κατι τετοιο θα μπορουσε να ειναι ακομα και δυσκολο λογω του ιστορικου μου και βασικα λογω δικων μου φοβων πια.
Σιγα σιγα αρχισα να το ξεχναω και παλι το θεμα του παιδιου κι οταν το ξαναφεραμε στην επιφανεια, μαθαμε μετα απο εξετασεις οτι υπηρχε ενα σοβαρο προβλημα και ισως να ηταν κι εντελως αδυνατον να αποκτησουμε παιδι. Χασαμε τη γη κατω απ’ τα ποδια μας! Ειναι αλλο να επιλεγεις να μην κανεις παιδι κι αλλο να μην μπορεις. Ειπαμε ομως να το παλεψουμε με εξωσωματικη για μια και μοναδικη φορα.
Τελικα η προσπαθεια μας, μας εδινε την δυνατοτητα για 2 προσπαθειες αφου εμειναν εμβρυα και στην καταψυξη. Ειχαν γονιμοποιηθει 6 και λογω τησ ηλικιας μου –ημουν ηδη 38-εμφυτευσαν τα 4 με την πρωτη φορα.
Η πρωτη προσπαθεια δεν αποδωσε και η απογοητευση ηταν μεγαλη –οσο κι αν ειχαμε προετοιμαστει για την αποτυχια.
Περασε πολυ περισσοτερος καιρος απ’ ο,τι χρειαζοταν για να κανουμε την δευτερη προσπαθεια. Ημασταν απολυτα σιγουροι οτι δεν θα γινοταν κατι και ηδη συνειδητα και μη, τα ειχαμε βαλει με τον Θεο.
Ξεχασα να σας πω οτι ακομα κι αν το θελαμε δεν θα μπορουσαμε να κανουμε περισσοτερες προσπαθειες εξωσωματικης. Την δευτερη προσπαθεια δεν την υπολογιζαμε καθολου μια που υπηρχαν μονο 2 εμβρυα –και λογω ηλικιας ηταν λιγα- ηταν και κατεψυγμενα που σημαινει οτι μειωνονταν το ποσοστο επιτυχιας κι αλλο και δεν υπηρχε καθολου θετικη σκεψη απο μερους μας.
Εγινε και η δευτερη προσπαθεια και ηταν επιτυχης! Δεν το πιστευαμε με τιποτα ομως! Απο κει και περα αρχισε αλλη ιστορια. Εκανα εξετασεις για τις τιμες προγεστερονης που ηταν αθλιες– αυτη η τιμη δειχνει τις πιθανοτητες να κρατηθει το μωρο.
Για το πρωτο τριμηνοεφτασα να παιρνω καπου 18 χαπια την ημερα μεχρι να ‘δεσει’ το παιδι. Καποιο απο τα φαρμακα μαλιστα ειχε ελλειψη κι εγω χρειαζομουν περιπου 9 την ημερα! Μετα απο εναν αγωνα δρομου σε Αθηνα και επαρχια και με μια φαρμακοποιο τσακαλι – που δεν μας γνωριζε καν- καταφερνα και τα εβρισκα.
Το παιδι κρατηθηκε και γω σε ολη την εγκυμοσυνη εκανα διατροφη και ζωη υπερτασικου και διαβητικου προκειμενου να μην παρω κιλα, να μην εχω θεμα με την πιεση και να μην επιβαρυνω τον εαυτο μου λογω προηγουμενου ιστορικου μου. Δεν ειχα το παραμικρο σε ολη την διαρκεια της εγκυμοσυνης. Ολες οι εξετασεις ηταν παρα πολυ καλες μεχρι που εκανα την β επιπεδου.
Η εξεταση εδειξε κατι που μπορει να μην ηταν και τιποτα γιατι ηταν συνηθες αλλα που με παρεπεμπε σε αμνιοπαρακεντηση που λογω ηλικιας ετσι κι αλλιως επρεπε να κανω.
Μας κοπηκαν και παλι τα ποδια.Εγω δεν ηθελα ετσι κι αλλιως να κανω αμνιοπαρακεντηση γιατι ακομα κι αν υπηρχε καποιο προβλημα δεν θα ξερα αν ηθελα να διακοψω την κυηση -το ξερω οτι πολλοι θα διαφωνουν κι ο γιατρος μου διαφωνουσε.
Ο γιατρος που μου εκανε την β επιπεδου μου ειπε οτι υπηρχε ενα 3% κινδυνος αποβολης απ’ την αμνιοπαρακεντηση κι ενα 12% να εχει προβλημα το παιδι συμφωνα με την εξεταση που ειχε προηγηθει.
Το συζητησα με τον αντρα μου ο οποιος αν και δεν ηταν συμφωνος, δεν με πιεσε για τιποτα. Αλλα κι ο γιατρος μου οταν του ειπα τον προβληματισμο μου ειπε στον αντρα μου να με παρει και να φυγουμε –μενουμε επαρχια- παιρνοντας μια τοσο μεγαλη ευθυνη κι αυτος πανω του!
Απο τοτε και μετα ειχα παντα ενα αγχος που προσπαθουσα να μην το βγαζω στον αντρα μου μια που εφερα κι εγω μεγαλη ευθυνη με την αποφαση μου. Ειχα ομως μεσα μου μια βεβαιοτητα οτι ο Θεος που μας ειχε φτασει μεχρι εκει δεν θα επετρεπε να παει κατι ασχημα. Η ανθρωπινη φυση ομως παντα αμφισβητει και φοβαται.
Εμεις μεναμε επαρχια κι ο μαιευτηρας μου ηταν στην Αθηνα. Ειχα λοιπον και στην πολη που εμενα την γιατρο μου η οποια συνενοουνταν με τον γιατρο στην Αθηνα. Οταν γυρισα απο Αθηνα για να καθησυχαστουμεσκεφτηκα να επαναλαβω την β επιπεδου.
Η γιατρος μου εδω με εστειλε σε εναν δικο της που τον πηρε μαλιστα και προσωπικα να του επιστησει την προσοχη. Εγω στον γιατρο μου στην Αθηνα δεν του τον ενημερωσα φυσικα. Οταν εκανα τον υπερηχο ο «μιλημενος» γιατρος αρχισε να με παταει τοσο δυνατα στην κοιλια που ποναγα. Το εκανε λεει γιατι δεν εβλεπε καλα και το παιδι ηταν γυρισμενο.
Σαν κατι να μην μας αρεσε…
Αργοτερα ειπε οτι βλεπει το παιδι να εχει προβλημα στην καρδια και θα μας εστελνε στην Αθηνα στο Ωνασειο που ειναι μια γιατρος να κανει στο παιδι εναν ειδικο υπερηχο! Και μετα ο γιατρος εξαφανιστηκε και οταν ξαναγυρισε μονο που δεν μας ορμηξε που ειχαμε το θρασος να ειμαστε ακομα εκει και τον καθυστερουσαμε.
Ο δε βοηθος του μας σφυριξε οτι ισως επειδη δεν ημασταν πελατες του… τελικα μαθαμε οτι τα παιρνει χοντρα ο τυπος και το μηχανημα του ηταν ειτε πειραγμενο, ειτε χαλασμενο αφου οι φωτογραφιες απο τον υπερηχο που μας εδωσε ηταν καταμαυρες. Ουτε καν παιδι δεν φαινοταν.
Εμεις ημασταν σαν χαμενοι για μια ακομη φορα και πηρα τον γιατρο μου στην Αθηνα να του πω τι ειχε γινει. Μου εβαλε δικαιως τις φωνες και με καθησυχασε λεγοντας οτι με ειχε στειλει στον καλυτερο στην Αθηνα ο οποιος ειναι κορυφη κι αν ηταν θα το ειχε δει αυτος. Αυτη ηταν η πρωτη και τελευταια φορα που δεν ακουσα τον γιατρο μου στον οποιο ειχα εκτοτε τυφλη εμπιστοσυνη.
Ειχα προγραμματισμενη καισαρικη γιατι λογω του ιστορικου μου, μονο με καισαρικη θα μπορουσα να γεννησω. Ενας μεγαλος μου καημος ηταν που ο πατερας μου δεν ζουσε να δει αυτο το παιδι κι οταν ο γιατρος μου -χωρις να ξερει- μου ανακοινωσε οτι θα γεννουσα ανημερα του Αγιου Νικολαου τρελαθηκα! Νικο ελεγαν τον πατερα μου!
Την παραμονη δεν ειχα κλεισει ματι. Ειχε φτασει πια η ωρα να δω το αποτελεσμα της αποφασης μου. Δεν θελαμε κανεναν στο μαιευτηριο. Πηγαμε 5:30 το πρωι με τον αντρα μου και στισ 8:10 ειχε γεννηθει η μικρη… υγιεστατη…
Δεν ξερω πως θα ηταν αν τελικα το παιδι παρουσιαζε κατι. Αυτο που σιγουρα ξερω ειναι οτι αυτο το παιδι ειχε αγαπηθει ακομα κι αν ειχε προβλημα.
Αν ειχα αποκτησει παιδι νωριτερα και μη γνωριζοντας το προβλημα που ειχα, αν δεν ειχα πεθανει στην εγκυμοσυνη, θα ειχα πεθανει σιγουρα στη γεννα!
Θαυματα συμβαινουν οταν τα πιστευεις. Η κορη μας σημερα ειναι 4 χρονων.
